2010-08-19: Atomowe lodołamacze utorują drogę gazowcom z Rosji do Chin

czwartek, 19 sierpnia 2010

Dwa rosyjskie lodołamacze z napędem jądrowym będą torowały drogę dla rosyjskich gazowców eksportujących płynny gaz z Rosji do Chiny, ich trasy mają bowiem przebiegać przez Arktykę, zamiast zwyczajowo przez Kanał Sueski. Próbne przepłynięcie tej trasy ma pokazać możliwość znacznego skrócenia trasy tankowców i gazowców płynących do Azji. Jądrowe lodołamacze mają pracować na wodach Arktyki od 26 do 29 sierpnia.

Porównanie przebiegu trasy arktycznej do Azji (niebieski) z trasą przez Kanał Sueski (czerwony)
Lodołamacz z napędem jądrowym "50 lat zwycięstwa" - największy okręt tego typu na świecie

Gazowiec "Balitka" państwowego rosyjskiego armatora Sowkomflot, o nośności ponad 100 000 ton, wypłynął z portu Murmańsk 14 sierpnia 2010. Wkrótce dołączą do niego dwa lodołamacze o napędzie jądrowym, "Rossija i "50 Let Pobedy" ("50 lat zwycięstwa"), armatora Atomflot. Gazowiec czeka podróż do Chin licząca 7000 mil morskich. Droga przez Kanał Sueski liczy 12 000 mil. Lodołamacze będą towarzyszyły "Baltice" w trakcie przeprawy przez Przejście Północno-Wschodnie, tj. około 3000 mil.

Jest to pierwszy w historii rejs tankowca tej wielkości trasą arktyczną, a pierwszy od wielu lat transport dóbr z europejskiej części Rosji na Daleki Wschód z wykorzystaniem Przejścia Północno-Wschodniego w ogóle. Pionierska podróż ma sprawdzić ekonomiczność i bezpieczeństwo transportu ropy i gazu trasą Przejścia. Dane statystyczne zebrane podczas rejsu posłużą do zaplanowania podobnych wypraw w 2011 roku i wyznaczenia nowych szlaków rejsowych przez Arktykę dostępnych dla statków o wielkim zanurzeniu.

Lodołamacze będą torowały drogę gazowcowi między 26 a 29 sierpnia. Potem "Balitka" popłynie znowu sama do nieujawnionego portu w Chinach, gdzie ma przybyć w pierwszej połowie września. Gazowiec przewozi 70 000 ton płynnego gazu należącego do firmy "Novatek". Firma uważa, że pomyślny transport surowca będzie miał strategiczny wpływ na eksploatację węglowodorów z Jamału i szelfu arktycznego.

Źródła

edytuj