2007-08-10: Kronika wyborcza: lipiec 2007

piątek, 10 sierpnia 2007

W lipcu odbywa się zazwyczaj mniej wyborów niż w inne miesiące roku. Tym razem nowe głowy państwa poznały Albania, Górski Karabach, Indie i Wietnam, zaś deputowanych do parlamentu wytypowali Turcy. Łotysze zaś wzięli udział w referendum. Kronika wyborcza podaje również zaległe wyniki wyborów parlamentarnych na Filipinach i Timorze Wschodnim.

Republika Łotwy (referendum)

Data: 7 lipca 2007 r.

Pytanie 1: Czy jesteś za uchyleniem Ustawy „Poprawka do Ustawy o bezpieczeństwie narodowym” z 1 marca 2007 roku? (Vai Jūs esat par 2007.gada 1.marta likuma „Grozījumi Nacionālās drošības likumā” atcelšanu?)

Pytanie 2: Czy jesteś za uchyleniem Ustawy „Poprawka do Ustawy o Urzędzie Bezpieczeństwa Państwowego z 1 marca 2007 roku? (Vai Jūs esat par 2007.gada 1.marta likuma „Grozījumi Valsts drošības iestāžu likumā” atcelšanu?)

Aby referendum było ważne, musi w nim wziąć udział co najmniej połowa obywateli, którzy brali udział w ostatnim głosowaniu do Sejmu (w tym przypadku 453 730).

WYNIKI:

Pytanie 1:

tak 96,49%
nie 3,02%

Pytanie 2:

tak 96,41%
nie 3,09%

W referendum wzięła udział zbyt mała liczba obywateli (338 tys. obywateli) i wyniki nie są wiążące, jednak dla rządu Aigarsa Kalvītisa, który przeforsował odrzucone poprawki – druzgocące. Odrzucenie obu poprawek wsparła swoim autorytetem odchodząca tego samego dnia z urzędu Vaira Vīķe-Freiberga, ostrzegając przed luką prawną, jaka w wyniku poprawek powstała, która groziła ujawnieniem rozmaitych informacji niejawnych. W sytuacji masowego społecznego odrzucenia Sejm nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko zrezygnować z obu ustaw.

Niepodległe Państwo Papui-Nowej Gwinei (wybory parlamentarne)

Data: 30 czerwca – 14 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: 109 miejsc w Narodowym Parlamencie Papui – Nowej Gwinei (Nesenel Palamen bilong Papua Niugini) na 4-letnią kadencję w ordynacji większościowej.

WYNIKI:

Frekwencja ok. 60%

Partia Sojuszu Narodowego (Nesenel Alains Pati; przywódca: Michael Somare) - 28 mandatów
niezależni - 16 mandatów
Partia Papui–Nowej Gwinei (Papua Niugini Pati; Mekere Morauta) - 8 mandatów
Partii Akcji Ludowej (Pipols Aksen Pati; Moses Maladina) - 6 mandatów
Ludowa Partia Postępu (Pipols Progres Pati; Byron Chan) - 5 mandatów
Partia Kongresu Ludowo-Narodowego (Pipols Nesenel Kongres Pati) - 5 mandatów
Partia Pangu (Pangu Pati; Rabbie Namaliu) - 5 mandatów
Ruch Narodowo-Demokratyczny (Pipols Demokratik Muvmen) - 5 mandatów
Zjednoczona Partia Zasobów (Yunaited Risoses Pati; Tim Neville) - 5 mandatów
Partia Nowego Pokolenia (Niu Seneresen Pati; Bart Philemon) - 4 mandaty
Partia Rozwoju Wsi (Rural Divelopmen Pati) - 4 mandaty
Partia Ludowa (Pipols Pati) - 3 mandaty
Melanezyjska Partia Liberalna (Melanisen Liberal Pati) - 2 mandaty
Ludowa Partia Pracy (Pipols Leba Pati; Ekis Ropenu) - 2 mandaty
Krajowa Partia Papui–Nowej Gwinei (Papua Niugini Kantri Pati) - 2 mandaty
Partia Zjednoczona (Yunaited Pati) - 2 mandaty
Partia Sojuszu Melanezyjskiego (Melanisen Alains Pati) - 1 mandat
Partia Awansu Narodowego (Nesenel Advens Pati) - 1 mandat
Pierwsza Partia Ludowa (Pipuls Fes Pati) - 1 mandat
Konserwatywna Partia Papui–Nowej Gwinei (Papua Niugini Consevativ Pati) - 1 mandat
Partia Pracy Papui–Nowej Gwinei (Papua Niugini Leba Pati) - 1 mandat
Narodowa Partia Papui–Nowej Gwinei (Papua Niugini Nesenel Pati) - 1 mandat
1 mandat pozostał nieobsadzony

Wybory parlamentarne wygrała partia rządząca, skupiona wokół premiera Sir Michaela Somarego; tym bardziej, że po wyborach do NAP wstąpiło aż trzynastu z szesnastu niezależnych deputowanych. Daje to tej partii razem z jej sojusznikami – PAP, YRP, PP, NP, MLP i MAP – większość. Wybory w Papui–Nowej Gwinei zdominowała jednak sprawa Jamesa Yalego, gubernatora prowincji Madang. Yali został w ubiegłym roku osadzony w więzieniu za gwałt na siostrze swojej żony. Przed wyborami trafił do szpitala więziennego, skąd odbiła go grupka zwolenników z członkami rodziny na czele, aby umożliwić mu osobiste stawiennictwo w siedzibie komisji wyborczej, co było konieczne do zgłoszenia kandydatury Yalego na deputowanego. Co więcej, Yali zdołał wygrać wybory, pokonując 27 innych kandydatów. W rezultacie 10 sierpnia Sąd Najwyższy unieważnił wyniki wyborów w okręgu Rai Coast Open.

Republika Indii (wybory prezydenckie)

Data: 19 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję w wyborach pośrednich; w wyborach biorą udział deputowani do Parlamentu krajowego oraz poszczególnych izb stanowych; liczba głosów dla przedstawiciela każdego stanu jest wyliczana tak, aby suma głosów posłów z jednego stanu była proporcjonalna do liczby jego ludności, w związku każdy poseł ma od 7 głosów (Sikkim) do 208 (Uttar Pradesh).

WYNIKI:

Pratibha Devisingh Patil (Indyjski Kongres Narodowy) - 65,82%
Bhairon Singh Shekhawat - 34,18%

Pierwsza kobieta w historii Indii objęła reprezentacyjną, acz pozbawioną konkretnych pełnomocnictw funkcję prezydenta. Patil sprawowała do tej pory urząd gubernatora w:Radżastanu (od 2004 r.), jednak wywodzi się z Maharasztry, gdzie w od 1967 niemal nieprzerwanie pełniła różne funkcje ministerialne w stanowych gabinetach, a od 1986 r. także w parlamencie narodowym.

Republika Górskiego Karabachu (wybory prezydenckie)

Data: 19 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję.

WYNIKI:

Frekwencja 77,39%

Bako Sahaki Sahakjan - 85,12%
Masis Samweli Majiljan - 12,53%
Armen Borisi Abgarjan - 1,24%
Hrant Artemi Melkoumjan - 0,79%
Wania Garegi Awanesjan - 0,3%

Mieszkańcy tej zbuntowanej ormiańskiej enklawy na terytorium Azerbejdżanu wybrali prezydenta. Odchodzący szef państwa Arkadi Ghoukasjan nie poszedł w ślady niektórych swoich postsowieckich kolegów i nie zdecydował się na zmianę konstytucji, która umożliwiłaby mu start w wyborach po raz trzeci. W tej sytuacji wybory wygrał niezależny kandydat Bako Sahakjan, który przez sześć ostatnich lat szefował karabachskim specsłużbom. Sahakjan obiecał dołożenie wszelkich starań w celu międzynarodowego uznania nieźle radzącej sobie republiki, stawiając za wzór drogę Kosowa, które w najbliższym czasie prawdopodobnie stanie się niepodległe.

Republika Albanii (wybory prezydenckie)

Data: 20 i 27 czerwca oraz 8, 11, 14 i 20 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 140-osobowe Zgromadzenie Albanii (Kuvendi i Shqipërisë), jeśli po pięciu kolejnych głosowaniach nie dojdzie do wyboru prezydenta, należy przeprowadzić ponowne wybory parlamentarne, wymagana większość głosów to 3/5 całości składu Zgromadzenia.

WYNIKI:

I TURA:

nie zgłoszono ani jednego kandydata

II TURA:

nie zgłoszono ani jednego kandydata

III TURA:

Frekwencja 55,71%
Bamir Myrteza Topi (Demokratyczna Partia Albanii) - 75 głosów (53,57%)
Fatos Thanas Nano (Socjalistyczna Partia Albanii) - 3 głosy (2,14%)

IV TURA:

Frekwencja 56,43%
Bamir Myrteza Topi - 74 głosy (52,86%)
Fatos Thanas Nano - 5 głosów (3,57%)

V TURA:

Frekwencja 60,71%
Bamir Myrteza Topi - 50 głosów (35,71%)
Neritan Ceka (Partia Sojuszu Demokratycznego) - 32 głosy (22,86%)
Fatos Thanas Nano - 3 głosy (2,14%)

VI TURA:

Frekwencja 64,29%
Bamir Myrteza Topi - 85 głosów (60,71%)
Neritan Ceka - 5 głosów (3,57%)

W dwóch pierwszych terminach dwie główne partie – socjaliści i demokraci – nie zdołali się porozumieć co do wspólnego kandydata (a wydawało się że bez takiego porozumienia wybór będzie niemożliwy). Mimo to rządzący demokraci zgłosili do III tury swojego kandydata. Oburzeni socjaliści zbojkotowali posiedzenie, zrywając kworum. Do III tury przystąpili trzej kandydaci, w tym lider niszowej Partia Sojuszu Demokratycznego Neritan Ceka. To właśnie on przeszedł wraz z Topim przeszli do kolejnej rundy, pokonując socjalistę Fatosa Nano, zaś w ostatniej rundzie, dzięki niespodziewanej wolcie pięciu posłów opozycji, którzy zapewne obawiając się konieczności rozpisania przedterminowych wyborów w razie przedłużenia pata, oddało swoje głosy na kandydata rządzących demokratów. Bamir Topi wygrał jednym głosem.

Republika Turecka (wybory parlamentarne)

Data: 22 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: 550 miejsc w Wielkim Zgromadzeniu Narodowym Turcji (Türkiye Büyük Millet Meclisi) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej z 10-proc. progiem wyborczym.

WYNIKI:

Frekwencja 84,4%

Partia Sprawiedliwości i Rozwoju (Adalet ve Kalkınma Partisi; przywódca: Recep Tayyip Erdoğan) - 46,66%, 341 mandatów
Republikańska Partia Ludowa (Cumhuriyet Halk Partisi; Deniz Baykal) - 20,85% 112
Partia Ruchu Nacjonalistycznego (Milliyetçi Hareket Partisi; Devlet Bahçeli) - 14,29%, 71 mandatów
niezależni - 5,2%, 26 mandatów, w tym:
- Partia Społeczeństwa Demokratycznego (Demokratik Toplum Partisi / Partiya Civaka Demokratîk; Aysel Tuğluk) - 20 mandatów
- niezależni - 2 mandaty
- Partia Ojczyźniana (Anavatan Partisi; Erkan Mumcu) - 1 mandat
- Partia Socjalistyczno-Demokratyczna (Sosyalist Demokrasi Partisi; Filiz Koçali) - 1 mandat
- Partia Wielkiej Unii (Büyük Birlik Partisi; Muhsin Yazıcıoğlu) - 1 mandat
- Partia Wolności i Solidarności (Özgürlük ve Dayanışma Partisi; Ufuk Uras) - 1 mandat

Do parlamentu nie weszły:

Partia Demokratyczna (Demokrat Parti; Mehmet Ağar) - 5,41%
Młoda Partia (Genç Parti; Cem Uzan) - 3,03%
Partia Piękna (Saadet Partisi; Recai Kutan) - 2,34%
Partia Niepodległej Turcji (Bağımsız Türkiye Partisi; Haydar Baş) - 0,51%
Partia Podniesienia się Ludu (Halkın Yükselişi Partisi; Yaşar Nuri Öztürk) - 0,50%
Partia Robotnicza (İşçi Partisi; Doğu Perinçek) - 0,36%
Partia Jasnej Turcji (Aydınlık Türkiye Partisi; Oktay Öztürk) - 0,29%
Komunistyczna Partia Turcji (Türkiye Komünist Partisi; Aydemir Güler) - 0,22%
Partia Wolności i Solidarności (Özgürlük ve Dayanışma Partisi; Ufuk Uras) - 0,15%
Partia Liberalno-Demokratyczna (Liberal Demokrat Parti; Cem Toker) - 0,10%
Partia Pracy (Emek Partisi; Levent Tüzel) - 0,08%

Wybory parlamentarne zostały rozpisane, aby przerwać kryzys, jaki został wywołany na tle obsady urzędu prezydenta. Przywiązana do idei Kemala Atatürka armia nie chciała dopuścić na to stanowisko polityka umiarkowanie islamistycznej partii AKP Abdullaha Güla, a zatem premier Erdoğan zdecydował się zasięgnąć opinii wyborców. Przyniosło to druzgocącą klęskę opozycji lewicowo-laickiej z CHP na czele i przygniatające zwycięstwo AKP. Do parlamentu weszli jeszcze posłowie z nacjonalistycznej MHP oraz – korzystając z furtki dla kandydatów niezależnych – 20 deputowanych z kurdyjskiej DTP. To właśnie na jednej z tych partii AKP będzie musiała się oprzeć w głosowaniu na prezydenta. Paradoksalnie, bo Kurdowie mogą być wdzięczni AKP za powolną i po części wymuszoną przez instytucje unijne liberalizację polityki narodowościowej – m.in. powstały pierwsze media w języku kurdyjskim. AKP stara się przekonać Europę, że jest islamskim odpowiednikiem cywilizowanej chadecji – i zdaje się, że Europa jej wierzy; zwłaszcza biorąc pod uwagę olbrzymie poparcie społeczne premiera Erdoğana.

Socjalistyczna Republika Wietnamu (wybory prezydenckie)

Data: 24 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 498 członków Zgromadzenia Narodowego Wietnamu (Quốc hội Việt Nam) spośród siebie.

WYNIKI:

Nguyễn Minh Triết (Komunistyczna Partia Wietnamu) - 98,78%

Dotychczasowy prezydent Nguyễn Minh Triết został ponownie wybrany na szefa państwa, choć tak naprawdę wszystkie decyzje i tak są podejmowane przez szefa Partii Nông Đức Mạnha.

Republika Mali (wybory parlamentarne)

Data: 1 i 29 lipca 2007 r.

Do obsadzenia: 147 ze 160 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej; pozostałe 13 miejsc zajmują przedstawiciele malijskiej diaspory.

WYNIKI:

Frekwencja 33,39% (I tura)

Sojusz na rzecz Demokracji i Postępu (Alliance pour la démocratie et le progrès) - 113 mandatów, w tym:
- Sojusz na rzecz Demokracji w Mali – Afrykańska Partia na rzecz Solidarności i Sprawiedliwości (Alliance pour la démocratie au Mali – Parti africain pour la solidarité et la justice; przywódca: Dioncounda Traoré) - 51 mandatów
- Unia na rzecz Republiki i Demokracji (Union pour la république et la démocratie; Younoussi Touré) - 34 mandaty
- Patriotyczny Ruch na rzecz Odnowy (Mouvement patriotique pour le renouveau; Mountaga Tall) - 8 mandatów
- Narodowy Kongres na rzecz Inicjatywy Demokratycznej (Congrès national d’initiative démocratique) - 7 mandatów
- Unia na rzecz Demokracji i Rozwoju (Union pour la démocratie et le développement) - 3 mandaty
- Blok Zmiany na rzecz Odnowy, Integracji i Współpracy Afrykańskiej (Bloc des alternances pour le renouveau, l’intégration et la coopération africaine) - 2 mandaty
- Partia Solidarności i Postępu (Parti de la solidarité et du progrès) - 2 mandaty
- Ruch na rzecz Niepodległości, Odnowy i Integracji Afrykańskiej (Mouvement pour l’indépendance, la renaissance et l’intégration africaine) - 2 mandaty
- Blok na rzecz Demokracji i Integracji Afrykańskiej (Bloc pour la démocratie et l’intégration africaine) - 1 mandat
- Narodowe Zgromadzenie na rzecz Demokracji (Rassemblement national pour la démocratie) - 1 mandat
- Obywatelska Partia na rzecz Odnowy (Parti citoyen pour le renouveau) - 1 mandat
- Unia Sudańska – Afrykańskie Zgromadzenie Demokratyczne (Union soudanaise – Rassemblement démocratique africain; Mamadou Bamou Touré) - 1 mandat
Front na rzecz Demokracji i Republiki (Front pour la démocratie et la république) - 15 mandatów, w tym:
- Zgromadzenie na rzecz Mali (Rassemblement pour le Mali; Ibrahim Boubacar Keïta) - 11 mandatów
- Partia na rzecz Odnowy i Niepodległości (Parti pour la renaissance nationale; Tiébilé Dramé) - 4 mandaty
niezależni - 15 mandatów
Afrykańska Solidarność na rzecz Demokracji i Niepodległości (Solidarité africaine pour la démocratie et l’indépendance; Cheick Oumar Sissoko) - 4 mandaty

Kampania wyborcza i same głosowanie przebiegły bez większych nieprawidłowości. Wyjątkowo niska frekwencja według miejscowych ekspertów jest związana z rozczarowaniem społeczeństwa klasą polityczną i nieciekawą kampanią wyborczą.

Kalendarium

Albania: 24 lipca urząd prezydenta objął – wybrany w czwartej turze głosowania cztery dni wcześniej – Bamir Topi.
Antigua i Barbuda: 17 lipca Louise Lake-Tack została zaprzysiężona na gubernator generalną.
Australia: 30 lipca John Brumby został premierem Victorii.
Belgia: 15 lipca król Albert II zwrócił się do Yves’a Leterme’a z misją sformowania rządu. 20 lipca Rudy Demotte został ministrem-prezydentem Walonii.
Bhutan: 31 lipca nowym premierem został Kinzang książę Dorji.
Bośnia i Hercegowina: od 2 lipca międzynarodowym wysokim przedstawicielem jest Słowak Miroslav Lajčák. 6 lipca Željko Komšić objął przewodnictwo w Prezydium Republiki.
Brazylia: 25 lipca Nelson Jobim został ministrem obrony.
Burundi: 13 lipca Clotilde Nizigama została ministrem finansów.
Chorwacja: 13 lipca Sonja Borovčak została gubernatorem Hrabstwa Krapińsko-Zagorskiego.
Cypr: 13 i 16 lipca ministrami zostali odpowiednio Erato Kozakou Markoullis (MSZ) i Christos Patsalidis (MSW).
Dania: 1 lipca Aleqa Hammond została ministrem spraw zagranicznych i finansów Grenlandii.
Francja: 1 lipca odbyły się wybory parlamentarne w dwóch nowych francuskich zamorskich zbiorowościach terytorialnych. Na Saint-Barthélemy 16 na 19 mandatów zdobyła lista Współpraca Saint-Barth, zaś jej lider Bruno Magras został 15 lipca prezydentem Rady Terytorialnej. Na Saint-Martin 16 z 23 miejsc obsadziła Unia na rzecz Postępu, zaś jej lider Louis Constant Fleming objął stanowisko podobne do Magrasa. 3 i 4 lipca odpowiednio Zgromadzenie Narodowe i Senat udzieliło wotum zaufania rządowi premiera François Fillona. 18 lipca Ange Mancini został prefektem Martyniki. 23 lipca Marie-Noëlle Thémereau złożyła urząd prezydenta rządu.
Ghana: 27 lipca szefem dyplomacji został Kwesi Osei-Adjei.
Hiszpania: 6 lipca prezydentem rządu Balearów został Francesc Antich i Oliver. 13 lipca Paulino Rivero Baute objął podobny urząd na Wyspach Kanaryjskich.
Indie: 21 lipca Pratibha Patil została wybrana, a 25 lipca zaprzysiężona na prezydenta kraju.
Izrael: 1 lipca po wejściu w życie dymisji prezydenta Moshe Katsava tymczasową prezydent została Dalia Itzik. 15 lipca urząd ten objął Shimon Peres. 4 lipca natomiast Roni Bar-On został ministrem finansów, zaś Meir Sheetrit – spraw wewnętrznych.
Japonia: 3 lipca do dymisji podał się szef resortu obrony Kyūma Fumio. Jego miejsce zajęła Koike Yuriko.
Kamerun: według wstępnych szacunków wybory parlamentarne 22 lipca wygrali ludowi demokraci.
Kanada: 10 lipca David Onley został wicegubernatorem Ontario.
Komory: 1 lipca Mohamed Ali Said został zaprzysiężony na prezydenta wyspy Mwali.
Laos: 3 lipca Somdy Duangdy został ministrem finansów.
Łotwa: 8 lipca Valdis Zatlers objął urząd prezydenta.
Mali: 1 i 22 lipca odbyły się dwie tury wyborów parlamentarnych. Ich wyniki nie są jeszcze znane.
Mikronezja: 14 lipca Lorin S. Robert został sekretarzem spraw zagranicznych, zaś 23 lipca Finley S. Perman – sekretarzem finansów.
Mołdawia: 16 lipca Vitalie Vrabie został ministrem obrony.
Nigeria: 26 lipca prezydent Umaru Musa Yar’Adua zaprzysiągł własny gabinet z Ojo Maduekwem (MSZ), Yayale Ahmedem (obrona) i Shamsuddeenem Usmanem (finanse).
Polska: 9 lipca premier Jarosław Kaczyński zdymisjonował premiera i ministra rolnictwa Andrzeja Leppera.
Rosja: 2 lipca Aleksiej Kuzmickij został zaprzysiężony na gubernatora nowo powstałego Kraju Kamczackiego (powstał dzień wcześniej z połączenia Koriackiego Obwodu Autonomicznego i Obwodu Kamczackiego). Między 9 a 12 lipca na kolejne kadencje gubernatorskie zostali zatwierdzeni Wiktor Iszajew (Kraj Chabarowski), Walerij Sierdiukow (Obwód Leningradzki), Dmitrij Zielenin (Obwód Twerski) i Wiktor Tołokonskij (Obwód Nowosybirski). Ponadto 10 lipca urząd prezydenta Buriacji objął Wiaczesław Nagowicyn.
Szwajcaria: 1 lipca Sabine Pegoraro została prezydentem rządu Bazylei-Okręgu, Hugo Kayser – naczelnikiem krajowym Nidwalden, Hans Hofer – naczelnikiem krajowym Obwalden, zaś Pascal Broulis – prezydentem Rady Stanu Valois.
Turcja: 22 lipca wybory parlamentarne zdecydowanie wygrali umiarkowani islamiści premiera Recepa Tayyipa Erdoğana.
Ukraina: 10 lipca Wołodymyr Chomenko objął tymczasowo funkcję naczelnika administracji Obwodu Czernihowskiego, zaś Ołeksij Harkusza – Obwodu Mikołajewskiego.
Vanuatu: 29 lipca George Wells został szefem dyplomacji.
Wenezuela: 6 lipca gen. Gustavo Rangel Briceño został mianowany na ministra obrony.
Wielka Brytania: 6 lipca wyspę Montserrat opuściła ochodząca gubernator Deborah Barnes Jones. Do momentu przyjazdu gubernatora Petera Waterwortha funkcję przedstawiciela Królowej pełni wicegubernator Sir Howard Fergus. 13 lipca Harriet Hall została naczelną oficer wykonawczą Georgii Południowej i Sandwicha Południowego.
Wietnam: 24 lipca Nguyễn Minh Triết został ponownie wybrany na prezydenta.
Organizacje międzynarodowe: 1 lipca Rwanda i Burundi stały się członkami Wspólnoty Wschodnioafrykańskiej, zaś Portugalia objęła przewodnictwo w Unii Europejskiej. 6 lipca członkami Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego zostały Czarnogóra i Tuvalu. 13 lipca Norweg Knut Vollebæk został Wysokim Komisarzem Narodów Zjednoczonych do spraw Mniejszości Narodowych.
Przywódcy religijni: po śmierci patriarchy Teoctista I 30 lipca funkcję locum tenens objął abp Daniel Mołdawsko-Bukowiński.

Zmarli

8 lipca – Chandra Shekhar Singh (ur. 1927 w Ibrahimpatti-Ballia, wówczas Indie Brytyjskie), premier Indii 10.11.1990-21.06.1991, reprezentujący Socjalistyczną Partię Ludową (Narodową), zmarł w Nowym Delhi;
11 lipca – Alfonso López Michelsen (ur. 1913 w Bogocie), prezydent Kolumbii 07.08.1974-07.08.1978, reprezentujący Kolumbijską Partię Liberalną, zmarł w Bogocie;
15 lipca – Schelto Patijn (ur. 1936 w Hadze), komisarz królowej w Holandii Południowej (prowincja Holandii) 16.06.1984-01.06.1994, reprezentujący Partię Pracy, zmarł w Amsterdamie;
19 lipca – Cyril Romney (ur. 1931 na Tortoli), minister naczelny Brytyjskich Wysp Dziewiczych 11.1983-01.10.1986, reprezentujący Partię Zjednoczoną, zmarł w Miami (Stany Zjednoczone);
20 lipca – Antônio Carlos Peixoto de Magalhães (ur. 1927 w Salvadorze), trzykrotny gubernator Bahii (stan Brazylii) 15.03.1971-15.03.1975, 15.03.1979-15.03.1983 i 15.03.1991-02.04.1994, reprezentujący za drugim razem Sojusz na rzecz Odnowy Narodowej, a za trzecim Partię Frontu Liberalnego, zmarł w São Paulo;
23 lipca – Thomas Davis (ur. 1917 w Rarotondze, wówczas brytyjskie Wyspy Cooka), dwukrotny premier Wysp Cooka (państwo autonomiczne stowarzyszone z Nową Zelandią) 25.07.1978-13.04.1983 i 16.11.1983-29.07.1987, reprezentujący Partię Demokratyczną, zmarł w Rarotondze;
23 lipca – André Milongo (ur. 1935 w Mankondi, wówczas francuskie Kongo Środkowe), premier Konga (obecnie Kongo-Brazzaville) 08.06.1991-02.09.1992, zmarł w Paryżu (Francja);
23 lipca – Mohammed Zahir Shah (ur. 1914 w Kabulu), król Afganistanu 08.11.1933-17.07.1973, zmarł w Kabulu;
28 lipca – Kazi Lhendup Dorjee Khangsarpa (ur. 1904 w Pakyong, wówczas brytyjski protektorat Sikkimu), premier Sikkimu (pod protektoratem Indii) 23.07.1974-16.05.1975, a następnie do 18.08.1979 minister naczelny Sikkimu (stan Indii), reprezentujący Sikkimską Narodową Partię Kongresową, zmarł w Kalimpong (Indie);
30 lipca – w:Teoktyst I (ur. 1915 w Tocileni jako Toader Arăpaşu), dwukrotny arcybiskup Bukaresztu, metropolita Hungaro-Wołoszczyzny i patriarcha Wszech Rumunii; zwierzchnik rumuńskiego Kościoła prawosławnego 09.11.1986-18.01.1990 i od 05.04.1990, zmarł w Bukareszcie.

Źródła

Artykuł wykorzystuje materiał pochodzący z serwisu e-Polityka.pl (więcej informacji).