2007-07-10: Kronika wyborcza: czerwiec 2007

wtorek, 10 lipca 2007

W czerwcu można było śledzić wybory parlamentarne w Belgii i Francji – dwóch ważnych krajach Unii Europejskiej, a także w Senegalu. Ponadto Szwajcarzy głosowali w drugim w tym roku referendum, zaś Izrael i Samoa poznały nowe głowy państwa.

Republika Senegalu (wybory parlamentarne)

Data: 3 czerwca 2007 r.

Do obsadzenia: 150 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym Senegalu (Assemblée nationale du Sénégal) na 5-letnią kadencję w ordynacji mieszanej; 90 miejsc obsadzanych w wyborach większościowych, 60 – na podstawie list partyjnych.

WYNIKI:

Frekwencja 34,75%

Koalicja Zmian 2007 (Coalition Sopi 2007; przywódca: Macky Sall) - 69,21%, 131 mandatów
Koalicja Powstańmy Odbudować Senegal (Coalition Takku Défaraat Sénégal; Robert Sagna) - 5,04%, 3 mandaty
Koalicja Zjednoczona w Budowie Senegalu (Coalition And Défar Sénégal; Landing Savane) - 4,94%, 3 mandaty
Koalicja Zew Obowiązku (Coalition Waar Wi; Modou Diagne Fada) - 4,35%, 3 mandaty
Zgromadzenie na rzecz Ludu (Rassemblement pour le peuple; Serigne Mamoune Niasse) - 4,25%, 2 mandaty
Front na rzecz Socjalizmu i Demokracji / Zjednoczeni i Poprawni (Front pour le socialisme et la démocratie / Benno Jubël; Cheikh Bamba Dièye) - 2,18%, 1 mandat
Sojusz na rzecz Postępu i Sprawiedliwości / Jël-Jël (Alliance pour le progrès et la justice / Zbierz co Zasiałeś; Talla Sylla) - 1,94%, 1 mandat
Spójność na rzecz Odnowy i Obywatelstwa (Convergence pour le renouveau et la citoyenneté; Aliou Dia) - 1,78%, 1 mandat
Autentyczna Partia Socjalistyczna (Parti socialiste authentique; Souty Touré) - 1,53%, 1 mandat
Narodowa Unia Patriotyczna / Tekki (Union nationale patriotique; Ndéye Fatou Touré) - 1,29%, 1 mandat
Ruch Reform na rzecz Rozwoju Społecznego (Mouvement de la réforme pour le développement social; Mbaye Niang) - 1,16%, 1 mandat
Zgromadzenie Ekologów Senegalu – Zieloni (Rassemblement des écologistes du Sénégal – Les Verts; Ousmane Sow Huchard) - 1%, 1 mandat
Partia Socjaldemokratyczna / Słońce (Parti social-démocrate / Jant-Bi; Mamour Cissé) - 0,93%, 1 mandat
Senegalskie Zgromadzenie Patriotyczne / Jammi Rewmi (Rassemblement patriotique sénégalais / Jammi Rewmi; Ely Madiodio Fall) - 0,4%, bez mandatu

Po zbojkotowaniu wyborów przez najważniejsze partie opozycyjne, przytłaczające zwycięstwo koalicji rządzącej stało się formalnością. Opozycja skupiona wokół Idrissy Secka, drugiego w lutowych wyborów prezydenckich, oskarżała komisję wyborczą o stronniczość i domagała się powołania nowej, niezależnej od władz. CS’07 wygrała w tej sytuacji we wszystkich okręgach większościowych. Nowy premier Cheikh Hadjibou Soumaré (powołany 19 czerwca), choć dysponujący bezwzględną większością parlamentarną, nie posiada przekonującego mandatu wyborców; nawet CS’07 zdała sobie z tego sprawę, ponieważ Soumaré nie jest członkiem żadnej z tworzących ją partii i jest uznawany za kompetentnego technokratę.

Królestwo Belgii (wybory parlamentarne)

Data: 10 czerwca 2006 r.

Do obsadzenia: 150 miejsc w Izbie Reprezentantów (Kamer van Volksvertegenwoordigers / Chambre der Représentants / Abgeordnetenkammer) w ordynacji proporcjonalnej w dziesięciu okręgach jednojęzycznych (po pięć walońskich i flamandzkich) i jednym dwujęzycznym oraz 40 miejsc na 71 miejsc w Senacie (Senaat / Sénat / Senat) w ordynacji proporcjonalnej; 21 miejsc w Senacie obsadzają parlamenty podmiotów federalnych, zaś 10 – metodą kooptacji; wybory odbywają się w rytmie czteroletnim.

WYNIKI (wyniki procentowe dla Izby Reprezentantów):

Frekwencja 91,08%

Chrześcijańsko-Demokratyczny i Flamandzki – Nowy Sojusz Flamandzki (Christen-Democratisch & Vlaams – Nieuw-Vlaamse Alliantie; przywódcy: Jo Vandeurzen i Bart de Wever) - 18,51%, 30 mandatów w Izbie + 9 mandatów w Senacie
Ruch Reformatorski (Mouvement réformateur; Didier Reynders) - 12,52%, 23+6 mandatów
Partia Socjalistyczna (Parti socialiste; Elio Di Rupo) - 10,86%, 20+4 mandaty
Otwarci Flamandzcy Liberałowie i Demokraci (Open Vlaamse Liberalen en Democraten; Bart Somers) - 11,83%, 18+5 mandatów
Interes Flamandzki (Vlaams Belang; Frank Vanhecke) - 11,99%, 17+5 mandatów
Partia Socjalistyczna – Inna – Duch (Socialistische Partij – Anders – Spirit; Johan Vande Lanotte i Geert Lambert) - 14,91%, 14+4 mandaty
Humanistyczne Centrum Demokratyczne (Centre démocrate humaniste; Joëlle Milquet) - 5,47%, 10+2 mandaty
Ekolodzy Skonfederowani na rzecz Organizacji Oryginalnej Walki (Écologistes Confédérés pour l’organisation de luttes originales; Clause Brouir, Jean-Michel Javaux i Isabelle Durant) - 5,1%, 8+2 mandaty
Lista Dedeckera (Lijst Dedecker; Jean-Marie Dedecker) - 4,03%, 5+1 mandat
Zielony! (Groen!; Vera Dua) - 3,98%, 4+1 mandat
Front Narodowy (Front national; Daniel Féret) - 1,97%, 1+1 mandat

Do parlamentu nie weszły:

Partia Pracy Belgii (Partij van de Arbeid van België / Parti du Travail de Belgique) - 0,84%
Zgromadzenie Walonia Francja (Rassemblement Wallonie France; Paul-Henry Gendebien) - 0,39%
Komitet na rzecz Innej Polityki (Comité voor een Andere Politiek / Comité pour une Autre Politique) - 0,3%
Partia Komunistyczna (Parti communiste) - 0,29%
Federalni Chrześcijańscy Demokraci (Chrétiens democrates federaux / Federale Christen Democraten) - 0,18%
Nowy Front Belgii (Front nouveau de Belgique) - 0,14%
Walońska (Wallon; André Libert) - 0,13%
Unia Belgijska (Belgische Unie / Union belge) - 0,13%
Siła Narodowa (Force nationale) - 0,1%
Na rzecz Wolności Osobistej w Pracy w Nowej Przyszłości (Voor Individuele Vrijheid in een Nieuwe Toekomst; Roland Duchâtelet) - 0,09%
Partia Młodych Muzułmanów (Parti des jeunes musulmans) - 0,07%
Partia Walońska (Parti wallon) - 0,05%
Witalny (Vital) - 0,03%
Nowa Partia – Żarliwość Narodowa (Nieuw Partij – Fervent Nationaal) - 0,02%
Welorucja (Vélorution) - 0,02%
Unia na rzecz Ruchu Ludowego – Belgia (Union pour un mouvement populaire – Belgique) - 0,02%
MP Edukacja (MP Education) - 0,02%
Trefle (Trèfle) - 0,01%
Front Brukselczyków (Front des Bruxellois) - 0,01%
Belgia Pozytywna (Belgique Positif) - 0,01%
Unia (Unie) - 0,01%
Większość (Pluralis) - 0,01%
Prawo i Wolność Obywateli (Droit et Liberté des Citoyens) - 0,01%
Społeczna Grupa Demokratycznych Obywateli (Groupe social des Citoyens démocrates) - 0,003%

Skomplikowany system polityczny Belgii bardzo drobiazgowo rozgranicza obie największe społeczności (francusko- i holenderskojęzyczną). Dlatego też każdy parlament w Królestwie jest bardzo rozdrobniony, co jednak nie utrudnia w sposób znaczący zawiązywania powyborczych koalicji, bowiem partie walońskie mają we Flandrii swoich stałych partnerów. Socjaliści premiera Guy’a Verhofstadta odnieśli druzgocącą porażkę, mimo niezłych wskaźników gospodarczych – bezrobocia, wzrostu gospodarczego. Zwyciężyli natomiast chadeka Yves’a Leterme’a, który nawoływał w trakcie kampanii wyborczej do rozluźnienia związków między Flandrią, a Walonią. Niewykluczone, że zwycięstwo wyborcze CD&V-NVA jest kolejnym drobnym krokiem, który prowadzi do rozpadu Belgii. Idea ta jest popularna głównie wśród Flamandów, którzy oskarżają Walonów o pasożytowanie na wytwarzanym głównie przez mówiących po holendersku mieszkańców kraju dochodu narodowego.

Republika Francuska (wybory parlamentarne)

Data: 10 i 17 czerwca 2007 r.

Do obsadzenia: 577 miejsc w Zgromadzeniu Narodowym (Assemblée nationale) na 5-letnią kadencję w ordynacji większościowej w systemie dwóch rund (w II turze biorą udział kandydaci, którzy uzyskali w pierwszej co najmniej 12,5% głosów).

WYNIKI (I + II tura):

Frekwencja 60,04% + 59,99%

Unia na rzecz Ruchu Ludowego (Union pour la mouvement populaire; przywódca: Jean-Claude Gaudin) - 39,54% + 46,37%, 313 mandatów
Partia Socjalistyczna (Parti socialiste; François Hollande) - 24,73% + 42,45%, 186 mandatów
Nowe Centrum (Nouveau centre; Hervé Morin) - 2,37% + 2,12%, 22 mandaty
Francuska Partia Komunistyczna (Parti communiste français; Marie-George Buffet) - 4,29% + 2,28%, 15 mandatów
różne partie lewicowe - 1,97% + 2,47%, 15 mandatów
różne partie prawicowe - 2,47% + 1,17%, 9 mandatów
Radykalna Partia Lewicy (Parti radical de gauche; Jean-Michel Baylet) - 1,31% + 1,63%, 7 mandatów
Zieloni (Les Verts; Cécile Duflot) - 3,25% + 0,45%, 4 mandaty
Ruch Demokratyczny (Mouvement démocrate; François Bayrou) - 7,61% + 0,49%, 3 mandaty
Ruch na rzecz Francji (Mouvement pour la France; Philippe de Villiers) - 1,2% + 0%, 1 mandat
inne partie - 1,03% + 0,16%, 1 mandat
regionaliści i separatyści - 0,51% + 0,52%, 1 mandat

Do parlamentu nie weszły:

Front Narodowy (Front national; Jean-Marie Le Pen) - 4,29% + 0,08%
inne partie skrajnie lewicowe - 3,41% + 0%
Polowanie, Rybołówstwo, Natura, Tradycje (Chasse, pêche, nature, traditions) - 0,82% + 0%
inne partie ekologiczne - 0,8% + 0%
inne partie skrajnie prawicowe - 0,39% + 0%

Przedwyborcze sondaże, które dawały związanej z Nicolasem Sarkozym UMP nawet 420 miejsc w parlamencie, uśpiły czujność centroprawicowych wyborców i w rezultacie w II turze socjaliści odrobili część strat (w I turze PS zdobyła zaledwie 1 mandat!). Druzgocącej klęski doznała partia zbudowana na popularności „tego trzeciego” z wyborów prezydenckich, François’a Bayrou. Znacznie poniżej własnych oczekiwań spisały się też partie radykalnej lewicy. Niezależnie od gorszego rezultatu niż się spodziewano, francuscy wyborcy zapewnili prezydentowi Sarkozy’emu spokojne rządy, pozbawione trudnej we francuskich warunkach ustrojowych koabitacji z nieprzyjaznym środowiskiem parlamentarnym.

Państwo Izrael (wybory prezydenckie)

Data: 13 czerwca 2007 r.

Do obsadzenia: urząd Prezydenta państwa na 7-letnią kadencję; wyboru dokonuje Zgromadzenie (Knesset) bezwzględną większością głosów; jeśli w dwóch turach żaden kandydat jej nie osiągnie, wystarczy zwykła większość.

WYNIKI I TURY:

Shimon Peres (Naprzód) - 58 głosów
Reuven Rivlin (Konsolidacja) - 38 głosów
Colette Avital (Izraelska Partia Pracy) - 21 głosów

WYNIKI II TURY:

Shimon Peres: 86 za, 23 przeciw

Po skandalu z oskarżonym o gwałty prezydencie Moshe Katsavie, Izraelczycy oczekiwali kogoś o niekwestionowanym autorytecie. Odnaleźli go w osobie noblisty, byłego dwukrotnego premiera, trzykrotnego szefa dyplomacji, dwukrotnego ministra obrony oraz ministra finansów, słowem – ikony izraelskiej polityki. Funkcja prezydenta Izraela jest symboliczna, pozbawiona znaczących prerogatyw, jednak zawsze cieszyła się wielką estymą wśród mieszkańców Izraela. Peres wygrał w II turze głosowania, po rezygnacji kandydatów Likudu i Partii Pracy.

Niezależne Państwo Samoa (wybory głowy państwa)

Data: 16 czerwca 2007 r.

Do obsadzenia: urząd szefa państwa i rządu na 5-letnią kadencję; wyboru dokonuje 49-osobowe Zgromadzenie Ustawodawcze (Fono).

WYNIKI:

Tupua Tamasese Tupuola Tufuga Efi wybrany jednogłośnie

Samoańska konstytucja przewidywała, że po śmierci dożywotniego władcy Malietoy Tanumafiliego II, jego następcy będą wybierani na pięć lat. Tak też się stało. Tupua jest członkiem rodziny królewskiej, dwukrotnie był szefem rządu (w latach 1976-82 i powtórnie w 1982 r.), jest znany jako obrońca i znawca języka samoańskiego oraz cieszy się dużą popularnością wśród poddanych. Ustrój Samoa jest specyficzną mieszanką republiki i monarchii, często nazywa się te wyspy republiką arystokratyczną.

Konfederacja Szwajcarska (referendum)

Data: 17 czerwca 2007 r.

Pytanie: Czy zgadzasz się na przyjęcie poprawki z 6 października 2006 r. Ustawy federalnej o ubezpieczeniach dla osób niepełnosprawnych (V poprawka systemu ubezpieczeń dla osób niepełnosprawnych)? (Wollen Sie die Änderung vom 6. Oktober 2006 des Bundesgesetz über die Invalidenversicherung (5. IV-Revision) annehmen? / Acceptez-vous la modification du 6 octobre 2006 de la loi fédérale sur l’assurance-invalidité (5e révision de l’AI)? / Volete accettare la modifica del 6 ottobre 2006 della legge federale sull’assicurazione per l’invalidità (5a revisione dell’AI)?).

WYNIKI:

tak 59,09%
nie 40,91%

Szwajcarzy zażądali referendum, aby móc odrzucić niepopularną nowelizację ustawy o ubezpieczeniach osób niepełnosprawnych. Liberalna ustawa miała zwiększyć zatrudnienie wśród tej kategorii osób, m.in. poprzez obniżenie zasiłków. W zamyśle miało to pomóc ograniczyć miliardowy deficyt systemu ubezpieczeń niepełnosprawnych. Mimo przeciwnej sugestii parlamentu, mieszkańcy przychylili się do wnioskodawców głosowania ludowego.

Demokratyczna Republika Timoru Wschodniego (wybory parlamentarne)

Data: 30 czerwca 2007 r.

Do obsadzenia: 65 miejsc w Parlamencie Narodowym Timoru Wschodniego (Parlamento Nacional de Timor-Leste) na 5-letnią kadencję w ordynacji proporcjonalnej

WYNIKI:

Frekwencja 80,5%

Rewolucyjny Front na rzecz Niepodległego Timoru Wschodniego (Frente Revolucionária do Timor-Leste Independente; przywódca: Francisco Guterres) - 29,02%, 21 mandatów
Narodowy Kongres Odbudowy Timoru (Conselho Nacional de Reconstrução do Timor) - 24,1%, 18 mandatów
Partia Socjaldemokratyczna – Timorskie Stowarzyszenie Socjaldemokratyczne (Partido Social Democrata – Associação Social Democrata de Timor) - 15,73%, 11 mandatów
Partia Demokratyczna (Partido Democrático) - 11,3%, 8 mandatów
Partia Jedności Narodowej (Partido Unidade Nacional) - 4,55%, 3 mandaty
Sojusz Demokratyczny (Aliança Democratica) - 3,2%, 2 mandaty
Narodowo-Demokratyczna Unia Oporu Timorskiego (União Nacional Democrática do Resistência Timorense) - 3,19%, 2 mandaty

Do parlamentu nie weszły:

Timorska Partia Nacjonalistyczna (Partido Nacionalista Timorense) - 2,42%
Partia Demokratycznej Republiki Timoru Wschodniego (Partido Democrática Republica de Timor) - 1,86%
Partia Republikańska (Partidu Republikanu) - 1,06%
Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna (Partido Democrata Cristão) - 1,03%
Socjalistyczna Partia Timoru (Partido Socialista de Timor) - 0,96%
Timorska Unia Demokratyczna (União Democrática Timorense) - 0,9%
Demokratyczna Partia Tysiąclecia (Partido Milénio Democrático) - 0,69%

Dwa miesiące po wyborach prezydenckich Timorczycy udali się do urn ponownie, aby wybrać parlament. Zgodnie z sondażami proprezydencki FRETILIN głosowanie wygrał i koalicję rządową stworzył z drugą CNRT oraz kilkoma mniejszymi ugrupowaniami.

Kalendarium

Afganistan: 11 czerwca Rangin Dadfar Spanta został powtórnie usunięty przez parlament z urzędu ministra spraw zagranicznych. Decyzja ta została następnie uznana za niekonstytucyjną przez Sąd Najwyższy.
Algieria: po zamieszaniu wokół dymisji gabinetu premiera Abdelaziza Belkhadema, doszło do jego rekonstrukcji. 4 czerwca Mourad Medelci został szefem dyplomacji, zaś Karim Djoudi – szefem resortu finansów.
Argentyna: wyniki wyborów szefa rządu w mieście Buenos Aires (I tura 3 czerwca, II tura 24 czerwca): Mauricio Macri (Sojusz Republikański) 45,6% i 60%, Daniel Filmus (Partia Sprawiedliwości, PJ) 23,8% i 40%, Jorge Telerman (Sojusz Koalicji Obywatelskiej) 20,7%. Wybory gubernatorskie 3 czerwca w stanie Neuquén: Jorge Sapag (Ludowy Ruch Neuquén) 46%, Horacio Quiroga (Radykalna Unia Obywatelska, URC) 30%. Wybory gubernatorskie na Ziemia Ognista (17 i 24 czerwca): Fabiana Ríos (Sojusz na rzecz Republiki Równości) 28%+52%, Hugo Cóccaro (PJ) 32%+47%, Jorge Garramuño (URC + Ludowy Ruch Ziemi Ognistej) 26%.
Belgia: wybory parlamentarne 10 czerwca chadecy. Nazajutrz premier Guy Verhofstadt podał się do dymisji. 28 czerwca Kris Peeters zastąpił Yves’a Leterme’a na stanowisku ministra-prezydenta Flandrii.
Belize: 5 czerwca Lisa Shoman została szefową dyplomacji, zaś Rodwell Ferguson – ministrem obrony.
Benin: 17 czerwca Moussa Okanla został ministrem spraw zagranicznych, gen. Félix Hessou – szefem MSW, zaś Soulé Mana Lawani – ministrem finansów.
Burkina Faso: 3 czerwca do dymisji podał się premier Paramanga Ernest Yonli. 11 czerwca zaprzysiężono nowy rząd z Tertiusem Zongo jako premierem. Tekę spraw zagranicznych objął płk Djibrill Bassolé.
Egipt: wybory do izby wyższej parlamentu 11 i 18 czerwca wygrała partia rządząca.
Francja: 10 i 17 czerwca odbyły się wybory parlamentarne, które wygrała prawica. 19 czerwca został zaprzysiężony rząd François’a Fillona z jedną główną zmianą – Christine Lagarde w resorcie finansów. 23 czerwca prezydent Polinezji Francuskiej Gaston Tong Sang przetrwał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności.
Hiszpania: 29 czerwca Guillermo Fernández Vara został prezydentem rządu Extremadury.
Indie: wyniki wyborów parlamentarnych 2 czerwca w stanie Goa: Indyjski Kongres Narodowy 16 miejsc na 40 możliwych, Indyjska Partia Ludowa 14, Nacjonalistyczna Partia Kongresowa 3, Maharashtrawadi Gomantak 2, Front Zachowania Goa 2, niezależni 2, Zjednoczona Demokratyczna Partia Goa 1. Nowym ministrem naczelnym został 8 czerwca Digambar Kamat. 23 czerwca gubernator Haryany Akhlaqur Rahman Kidwai objął dodatkowy urząd gubernatora Radżastanu.
Izrael: 13 czerwca Shimon Peres został wybrany na prezydenta kraju. 14 czerwca prezydent Autonomii Palestyńskiej Mahmoud Abbas zdymisjonował premiera Ismaila Haniyę, po czym powołał na ten urząd Salama Fayyada, w którym Abdel-Razak Yahya objął tekę szefa MSW. 19 czerwca Ehud Barak zastąpił Amira Peretza na urzędzie ministra obrony.
Kanada: 7 czerwca Pierre Duchesne został wicegubernatorem Quebeku. 12 czerwca Robert Ghiz został premierem Wyspy Księcia Edwarda.
Komory: 10 i 24 czerwca odbyły się dwie tury wyborów prezydenckich na wyspach tworzących federację: Wielki Komor: Mohamed Abdoulwahab 16,5% + 56,6%, Said Larifou 14,4% + 43,4%, Abdou Soulé Elbak 13%, frekwencja 61,1% + 59,4%; Mwali: Mohamed Ali Said 32,9% + 56,6%, Mohamed Said Fazul 29,8% + 43,4%, Abdou Djabir 25%, frekwencja 66,2% + 63,7% (obaj prezydenci zaprzysiężeni ostatniego dnia miesiąca); zwycięstwo Mohameda Bacara na Nzwani zostało anulowane.
Kongo: po I turze wyborów parlamentarnych 24 czerwca wygrywa Kongijska Partia Pracy.
Macedonia: 8 czerwca premier Nikola Gruevski przetrwał głosowanie nad wnioskiem o wotum nieufności.
Mikronezja: 29 czerwca Lorin S. Robert otrzymał nominację na sekretarza spraw zagranicznych, a Finley S. Perman – sekretarza finansów.
Niger: 7 czerwca premierem został Seyni Oumarou. W jego rządzie Djida Hamadou został szefem resortu obrony.
Papua-Nowa Gwinea: 22 czerwca zmarł urzędujący gubernator prowincji Oro Bani Hoivo.
Republika Środkowoafrykańska: 21 czerwca premierem został Jean Willybiro Sako.
Rosja: Nikołaj Kolesow został 1 czerwca gubernatorem obwodu amurskiego. Trzy dni później na analogicznym stanowisku w Kraju Krasnojarskim został zatwierdzony Aleksandr Chłoponin. 16 czerwca Jewgienij Sawczienko został gubernatorem obwodu biełgorodzkiego. 21 czerwca Wjacziesław Pozgalew został zatwierdzony przez parlament obwodu wołogodzkiego. 27 czerwca mer Moskwy Jurij Łużkow został zatwierdzony na kolejną kadencję.
Saint Lucia: p.o. premier Stephenson King przejął teki szefów resortów dyplomacji, spraw wewnętrznych i finansów.
Samoa: 20 czerwca Tuiatua Tupua Tamasese Efi został zaprzysiężony – cztery dni po wyborze – na urzędzie głowy państwa.
Senegal: wybory parlamentarne 3 czerwca wygrała koalicja rządząca. Mimo to doszło do zmiany na stanowisku premiera, którym 19 czerwca został Cheikh Hadjibou Soumaré.
Szwajcaria: 1 czerwca Urs Gasche został prezydentem rządu Berna, Fernand Cuche – prezydentem Rady Stanu Neuchâtel, Kathrin Hilber – prezydentem rządu Sankt Gallen, a Hans Peter Ruprecht – Turgowii.
Vanuatu: 11 czerwca Philip Boetoro został ministrem spraw wewnętrznych.
Wielka Brytania: 27 czerwca premier Tony Blair podał się do dymisji; zastąpił go Gordon Brown. W jego rządzie 28 czerwca David Miliband objął stanowisko sekretarza spraw zagranicznych, Alistair Darling – kanclerzem skarbu, a Jacqui Smith – sekretarzem spraw wewnętrznych.
Wyspy Salomona: Patrick Vasuni został 14 czerwca premierem Prowincji Centralnej.
Przywódcy religijni: arcybiskupem Estońskiego Kościoła Ewangelicko-Luterańskiego na uchodźstwie został Andres Taul.

Zmarli

2 czerwca – Huang Ju (ur. 1938 w Jiashan jako Huang Deyu), burmistrz Szanghaju (miasto wydzielone Chin) 04.1991-02.1995, reprezentujący Komunistyczną Partię Chin, zmarł w Pekinie;
8 czerwca – Aden Abdullah Osman Daar (ur. 1908 w Beledweyne, wówczas Somali Włoskie), prezydent Somalii 01.07.1960-10.06.1967, reprezentujący Somalijską Ligę Młodych, zmarł w Nairobi (Kenia);
10 czerwca – John Ostashek (ur. 1936 w High Prairie), przywódca rządu Terytorium Jukon (Kanada) 07.11.1992-19.10.1996, reprezentujący Partię Jukonu, zmarł w Vancouver;
14 czerwca – Jacques Simonet (ur. 1963 w Watermael-Boitsfort), minister-prezydent Brukseli-Stolicy (region Belgii) 15.07.1999-18.10.2000, reprezentujący Liberalną Partię Reformatorską, zmarł w Anderlechcie;
14 czerwca – Kurt Josef Waldheim (ur. 1918 w Sankt Andrä-Wördern), sekretarz generalny Narodów Zjednoczonych 01.01.1972-01.01.1982, prezydent Austrii 08.07.1986-08.07.1992, zmarł w Wiedniu;
17 czerwca – Abílio José Osório Soares (ur. 1947 w Laclubar, wówczas Timor Portugalski), gubernator Timoru Wschodniego (wówczas prowincja Indonezji) 18.09.1992-21.10.1999, zmarł w Kupang;
21 czerwca – Peter Michael Liba (ur. 1940 w Winnipeg), wicegubernator Manitoby (prowincja Kanady) 02.03.1999-30.06.2004, zmarł w Lake of the Woods;
22 czerwca – Younoussa Bamana (ur. 1935 w Kani-Kéli), prefekt 21.07.1975-1976 i prezydent Rady Generalnej Majotty (terytorium zależne Francji) 06.07.1977-02.04.2004, reprezentujący Ludowy Ruch Majotty, zmarł w Mamoudzou;
22 czerwca – Bani Hoivo (ur. 1966?), gubernator Oro (prowincja Papui – Nowej Gwinei) od 08.2002, reprezentujący Partię Sojuszu Narodowego, zmarł w Port Moresby;
24 czerwca – George Peter Lloyd (ur. 1926), gubernator Kajmanów (kolonia Wielkiej Brytanii) 1982-10.06.1987, zmarł w Londynie;
28 czerwca – Miyazawa Kiichi (ur. 1919 w Fukuyamie), premier Japonii 05.11.1991-09.08.1993, przewodniczący G8 01.01-09.08.1993, reprezentujący Partię Liberalno-Demokratyczną, zmarł w Tokio;
30 czerwca – Sahib Singh Verma (ur. 1943 w Mundka, wówczas Indie Brytyjskie), minister naczelny Delhi (stan Indii) 26.02.1996-12.10.1998, reprezentujący Indyjską Partię Ludową, zginął w Radżastanie.

Źródła

Artykuł wykorzystuje materiał pochodzący z serwisu e-Polityka.pl (więcej informacji).