2007-11-05: Depresja i stany depresyjne coraz częstsze u dzieci: Różnice pomiędzy wersjami

 

"Płakałam i prosiłam mamę, żeby zadzwoniła do nauczycielki. Mama dzwoniła. Zostawałam w domu pod kołdrą. A strach zostawał razem ze mną. Moi rodzice przegapili moment, w którym wszystko się zaczynało. Oni złościli się na mnie, że nic nie robię. Ja krzyczałam, żeby się wynosili, że to nie jest ich życie, żeby dali mi spokój. Ale nie byłam taka zła codziennie. Mogli poczekać na mój lepszy czas i wtedy ze mną porozmawiać" - opowiadała małoletnia pacjentka. Dziewczyna całymi dniami leżała w swoim pokoju i słuchała "smętnej" muzyki. W końcu razem z rodzicami postanowiła, że udad się do psychologa.

 

Rodzice najczęściej nie są w stanie zrozumieć dlaczego to właśnie ich dziecko dotknęła choroba. "Pani psycholog powiedziała, że to my wpędziliśmy w chorobę nasze ukochane dziecko. Spadło to na nas jak grom z jasnego nieba" - mówił ojciec dziewczynki. Jednak dr Robert Naumiuk twierdzi, że rodzice "muszą jednak zrozumieć, że depresja nie jest karą, a oni nie są winnymi".

Gdy u dziecka zostanie stwierdzona depresja i jest ono leczone psychiatrycznie szkoły wówczas odsuwają sie od problemu. "Takie dzieci uważane są za nieprzewidywalne. Nie wiadomo, jak z nimi postępować. Najlepiej więc się ich pozbyć" - powiedziała Katarzyna Okulicz-Kozaryn, dyrektor Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej w Warszawie.

 

 

Tomek (18 l.), uczeń liceum usłyszał w szkole, że powinien przenieść się do zawodówki ponieważ jest narkomanem, gdyż ma rozszerzone źrenice.