2007-11-05: Depresja i stany depresyjne coraz częstsze u dzieci: Różnice pomiędzy wersjami

Usunięta treść Dodana treść
Ala z (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
droben redakcyjne / Spike78
Linia 3:
[[Image:POL Child 3.JPG|right|border|200px]]
 
[[w:Depresja (choroba)|Depresja]] wg [[w:Światowa Organizacja Zdrowia|Światowej Organizacji Zdrowia]] (WHO) jest jedną z najpoważniejszych jednostek chorobowych na świecie. Krystyna Kmiecik-Baran, psycholog z [[w:Uniwersytet Gdański|Uniwersytetu Gdańskiego]] stwierdziła, że "początek depresji z reguły objawia się smutkiem, przygnębieniem, ale nie jednodniowym, tylko utrzymującym się przez dłuższy czas. Często towarzyszą temu lęki, na przykład lęk przed wyjściem z domu. Okres jesienny, załamanie pogody, koniec wakacji i wszystko, co temu towarzyszy, u wielu osób skutkuje pogorszeniem samopoczucia. Zresztą otoczka jesienna i choćby bliskość [[w:Zaduszki|Święta Zmarłych]] powoduje, że częściej myślimy o śmierci, zastanawiamy się nad własnym życiem".
 
Najnowsze badania wykazują, że ok. 40% dzieci w szkołach podstawowych "nie ma poczucia sensu życia". Natomiast 30% dzieci przyznało się do myśli samobójczych. Z przeprowadzonych badań wynika, że 89% dzieci z depresją ma myśli samobójcze, a 13% podjęło próbę targnięcia się na swoje życie. Analiza badań z kilku ostatnich lat wskazuje, że liczba dzieci z depresją i stanami depresyjnymi wzrasta a zarazem maleje średnia wieku dzieci, u których te zaburzenia pojawiają się.
 
"Częstą przyczyną depresji u dzieci jest postawa odrzucenia i zachowania kontrolujące rodziców. Warto zwrócić uwagę również na inne elementy. Jednym z nich mogą być postawy rodzicielskie, a szczególnie ich [[w:percepcja|percepcja]] przez dzieci" - stwierdziła Beata Dutczak z [[w:Uniwersytet Gdański|Uniwersytetu Gdańskiego]].
{{CytatLewy|Jeżeli najważniejsze środowisko, jakim jest rodzina jest zdezorganizowane, to oczywiste jest, że u dzieci wystąpią zaburzenia emocjonalne|prof. Jacek Bomba, psychiatra z [[w:Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego|Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego]]}}
"Rodzice przenoszą na dzieci swoje niepokoje,: dotyczące obaw przed utratą pracy, że nie będzie za co kupić jedzenia, ubrań. Dzieci boją się głodu, boją się, że rodzice zaczną pić. Określone warunki życia dają dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Wielu rodziców nie zapewnia tego swoim dzieciom i to nie dlatego, że są źli, ale dlatego, że żyjemy w takich, a nie innych warunkach ekonomicznych. Nie twierdzę, że dziecko z rodziny w gorszej sytuacji ekonomicznej automatycznie popadnie w depresję, ale należy pamiętać, że ono zawsze potrzebuje oparcia w świecie dorosłych. W sytuacji, gdy go nie otrzymuje, po pewnym czasie może to zachwiać jego poczuciem sensu życia. A jeśli ten stan utrzyma się dłużej, może prowadzić do depresji, a w skrajnych przypadkach nawet do samobójstwa. Wielu lekarzy twierdzi, że należy położyć nacisk na terapię dziecka, ale moim zdaniem przede wszystkim trzeba zwrócić uwagę na warunki jego życia" - powiedział dr Krystyna Kmiecik-Baran, psycholog z Uniwersytetu Gdańskiego.
 
Dr Wioletta Radziwiłłowicz ze [[w:Szkoła Wyższa Psychologii Społecznej|Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej]] i Uniwersytetu Gdańskiego zajmująca się badaniami nad skutkami psychospołecznymi depresji wieku rozwojowego, stwierdziła, że "depresja może współwystępować z zaburzeniami lękowymi, zaburzeniami zachowania, specyficznymi trudnościami w nauce. Wpływa na funkcjonowanie poznawcze. Zaburzenia koncentracji uwagi i spowolnienie psychoruchowe zakłócają proces uczenia się, co obniża samoocenę i osiągnięcia naukowe, akademickie".
Linia 21:
==== Objawy ====
Najczęstsze objawy depresji występującej u dzieci:
* smutek, poczucie beznadziejności, brak zainteresowania rzeczami, które wcześniej dziecko cieszyły;
* pobudzenie ;
* drażliwość;
* nieśmiałość, bojaźliwość;
* zmienność nastrojów;
* różnego rodzaju [[w:fobia|fobie]];
* bóle głowy, żołądka, które są powodem opuszczaopuszczania zajęć w przedszkolu lub szkole;
* lęki
* pogarszające się wyniki w nauce;
* bóle głowy, żołądka, które są powodem opuszcza zajęć w przedszkolu lub szkole
* wydaje się, że dziecko jest ciągle znudzone i mało energiczne ;
* pogarszające się wyniki w nauce
* trudności w koncentracji uwagi;
* wydaje się, że dziecko jest ciągle znudzone i mało energiczne
* niezdecydowanie;
* trudności w koncentracji uwagi
* problemy z pamięcią;
* niezdecydowanie
* niska samoocena;
* problemy z pamięcią
* zmiana zwyczajów dotyczących snu i jedzenia;
* niska samoocena
* myśli samobójcze;
* zmiana zwyczajów dotyczących snu i jedzenia
* [[w:alkoholizm|alkoholizm]], [[w:narkomania|narkomania]].
* myśli samobójcze
* alkoholizm, narkomania
 
"Także nielojalność może być objawem depresji, bo w depresji w równym stopniu chodzi o ukryty gniew, co o ukryty smutek. Wiele objawów depresyjnych może być interpretowanych jako normalne wzorce zachowań. Jest też przeszkoda w postaci języka, bo dzieci wyrażają się w inny sposób niż dorośli" - napisała [[w:Alexandra Massey|Alexandra Massey]] w książce pt. "Szczęśliwe dzieci".
 
==== Leczenie ====
Linia 51 ⟶ 50:
Stwierdziła ona również, że aby pomóc samemu sobie należy podjąć działania nadające sens życiu, m.in.: "pomoc innym, opiekowanie się kimś, kto potrzebuje pomocy, reagowanie na wczesne objawy, np stałe zmęczenie, czy kłopoty ze snem, pozwolenie sobie na przezywanie uczuć i uznanie faktu, że ból jest normalną reakcją emocjonalną, utrzymanie kontaktu z przyjaciółmi i krewnymi, którzy wspierają. Bardzo ważne jest realistyczne spojrzenie na życie - prowadzenie dzienników lub bilansów i własne zaangażowanie w rozwiązywanie problemów i oczywiście podjęcie leczenia".
 
W każdym mieście znajdują się rejonowe poradnie zdrowia psychicznego. Pracują w nich lekarze [[w:psychiatra|psychiatrzy]] i [[w:psycholog|psychologowie]]. Istotny jest fakt, że psycholog może prowadzić terapię ale środki farmakologiczne może przepisać tylko lekarz.
 
==== Depresja u przedszkolaków i dziedziczność choroby ====
Linia 57 ⟶ 56:
Joan Luby, profesor nadzwyczajny oraz dyrektor Programu Wczesnego Rozwoju Emocjonalnego na Washington University School of Medicine, przeprowadził badania na 174 dzieciach w wieku przedszkolnym.
 
Jedną z technik jaka zastosował podczas badania był "wywiad marionetkowy". Polegał on na prezentowaniu dzieciom przedstawienia z udziałem dwóch kukiełek. Przedszkolaki miały wybrać tą, której zachowanie jest im bliższe. Inną metoda badawczą był kwestionariusz składający sie z 16 pytań, nazywający się '''Preschool Feelings Checklist''' (Kwestionariusz Emocji u Dzieci w Wieku Przedszkolnym). Wypełniali go rodzice. Pozwolił on na wytypowanie grupy dzieci, u których występuje duże ryzyko wystąpienia depresji.
 
Kwestionariusz zawierał m.in. stwierdzenia takie jak:
* ma kłopoty z zastosowaniem prostych wskazówek lub zasad (dostosowaniem się do nich);
* dużo pojękuje lub płacze;
* nie jest zainteresowane zabawą.
 
Inny naukowiec, Joan Luby doszła do wniosku, że psychiatrzy rozwojowi spodziewają się, że u dziecka z zaburzeniami emocjonalnymi wystąpią tzw. "symptomy maskujące" (m.in. ból głowy i brzucha) jednak wg niej wskaźnikiem depresji u przedszkolaków jest niemożność odczuwania radości czyli [[w:Anhedonia|anhedonia]].
 
Kolejna grupa amerykańskich badaczy wykazała, że depresja nasila się z pokolenia na pokolenie. Przeprowadzili oni badania opierając sie na losach trzech pokoleń. Rozpoczęli je w 1982 roku a trwały one ponad 20 lat. Naukowcy z Centrum Medycznego [[w:Uniwersytet Columbia|Uniwersytetu Columbia Universityw MedicalNowym CenterJorku]] (CUMC) wykazali, że ok. 60% dzieci, u których we wcześniejszym pokoleniu ktoś cierpiał na depresję ma również jej objawy. Stwierdzili oni, że takich dzieci jest dwa razy więcej niż tych, u których nikt z rodziny wcześniej nie chorował na depresję.
 
Opisując wyniki badań naukowcy stwierdzili, że u dzieci z dwupokoleniowym występowaniem depresji w wieku przedpokwitaniowym występują zaburzenia lękowe, które następnie w wieku dojrzewania przechodzą w depresję. Zjawisko to było już obserwowalne w pokoleniu rodziców tych dzieci.
Linia 75 ⟶ 74:
Anna Kleinwechter, lek. medycyny specjalista psychiatrii dziecięcej, ordynator w/w oddziału powiedziała, że trafiające do jej placówki dzieci przede wszystkim boją się. "Nie umieją powiedzieć czego. Czasem nawet nic dramatycznego nie zdarzyło się w ich życiu, nie mieli problemów szkolnych ani rodzinnych. Lęk spadł na nich z dnia na dzień" - dodała.
 
Rodzice jednej z pacjentek zdziwili się gdy ich córka poprosiła, aby odwieźli ją do szkoły. "Powiedziała, że boi się chodzić po ulicy. Boi się autobusu, ludzi, kolegów" - opowiadała matka dziewczynki. Po rozmowie z matka okazało się, że córka bała się szkoły a przede wszystkim lekcji matematyki. Strach był tak duży, że dziewczynka mdlała i wymiotowała przed zajęciami a lęk przed pójściem do szkoły wywoływał u mniej [[w:histeria|histerię]]. Rodzice wspominali jak kłócili się z córką. "Byłem wściekły na Ewę, że zamyka się w pokoju i słucha tej swojej beznadziejnej muzyki" - mówił ojciec dziewczynki. Krzyczał na nią, że jest leniem i nie skończy szkoły.
 
"Płakałam i prosiłam mamę, żeby zadzwoniła do nauczycielki. Mama dzwoniła. Zostawałam w domu pod kołdrą. A strach zostawał razem ze mną. Moi rodzice przegapili moment, w którym wszystko się zaczynało. Oni złościli się na mnie, że nic nie robię. Ja krzyczałam, żeby się wynosili, że to nie jest ich życie, żeby dali mi spokój. Ale nie byłam taka zła codziennie. Mogli poczekać na mój lepszy czas i wtedy ze mną porozmawiać" - opowiadała małoletnia pacjentka. Dziewczyna całymi dniami leżała w swoim pokoju i słuchała "smętnej" muzyki. W końcu razem z rodzicami postanowiła, że udad się do psychologa.